De herinneringsreportages die ik maak zijn heel divers. Soms is er namelijk een specifieke laatste wens die ik fotografeer of maak ik portretfoto’s van het gezin omdat de verwachting is dat iemand heel snel het haar zal verliezen door de behandeling. Of we gaan juist samen op pad omdat het gezin die activiteit heel graag samen doet en dat graag vast wil leggen.
Zo maakte ik de afgelopen tijd bijvoorbeeld foto’s van een serenade op iemands allerlaatste verjaardag. Bij een ander gezin legde ik vast dat ze samen thuis spelletjes speelden en sloten we af met portretfoto’s in het park dichtbij hun huis.
Ik liep ook een keer een rondje over een vakantiepark samen met een jong gezin en terwijl zij in de speeltuin speelde en de beestjes op de kinderboerderij aaiden legde ik hun onderlinge interactie en connectie vast.
Hoewel de fotoreportages van elkaar verschillen hebben de gezinnen voor mijn lens iets gemeen: ze zijn onwijs dapper.
Dapper omdat ze niet weten wat de nabije toekomst brengt nadat ze een slechte diagnose te horen kregen en ze samen keihard knokken.
En dat samen, daar ligt mijn focus op tijdens het maken van een fotoreportage bij ziekte ✨
