Een paar dagen terug sprak ik een vriendin. Ze was lekker een weekje naar de zon geweest, ze vertelde hoe fijn ze het gehad hadden en dat het voorbij gevlogen was. Toen kwam er een zin voorbij die bleef hangen: “maar gelukkig hebben we de foto’s nog”.
Vorige week lag ik niet in de zon, ik fotografeerde een uitvaart. De echtgenote van de overledene was enorm aangeslagen dat ze haar maatje moest loslaten. Ik zag aan haar dat ze erbij was, maar toch ook weer niet. Ze keek voor zich maar reageerde niet echt op wat er om haar heen gebeurde.
Ik ben blij dat haar broer mij na het overlijden benaderde en dat ik deze dag voor hun mocht vastleggen.
Want als ik een ding zeker weet dan is dat mevrouw achteraf niet goed meer weet wat er allemaal gebeurde op de dag dat ze haar maatje naar zijn laatste rustplaats bracht. En dan moet ik weer denken aan die ene zin:
Gelukkig hebben ze de foto’s nog..
